هنگام آفرینش آدم خدا به او گفت:نازنینم آدم...

باتو رازی دارم اندکی پیشترآی...

آدم آرام ونجیب آمد پیش....

زیر چشمی به خدامی نگریست...

محو لبخند غم الود خدا در دلش انگار گریست...

نازنینم ادم(قطره ای اشک زچشمان خداوند چکید)

یاد من باش که بس تنهایم...

بغض ادم ترکید گونه هایش لرزید...

به خدا گفت:من به اندازه ی عرش نه...

من به اندازه ی گلهای بهشت...نه

من به اندازه ی تنهائیت ای هستی من دوستت دارم...

آدم کوله اش رابرداشت...

خسته وسخت قدم برمی داشت....

راهی ظلمت پرشور زمین...

طفلکی بنده ی غمگین ادم...

در میان لحظه جانکاه هبوط

زیر لبهای خدا باز شنید: نازنینم آدم:نه به اندازه ی عرش ...

نه به اندازه ی گلهای بهشت...

که به اندازه ی یک دانه گندم توفقط یادم باش...

نازنینم ادم نبری از یادم.........................